Rozpoczęcie leczenia domowym respiratorem to złożony proces. Prawidłowe ustawienie urządzenia przebiega stopniowo. Niektórzy chorzy przyzwyczajają się do wspomagania oddechu w miarę sprawnie, innym adaptacja przychodzi ze znacznie większym trudem.
Uczucie stałego zmęczenia, sen nie dający wypoczynku, częste budzenie w nocy, poty nocne, obniżenie możliwości intelektualnych – te często bagatelizowane przez chorych objawy mogą świadczyć o poważnych problemach z wymianą gazową.
Zmiana sposobu prowadzenia wentylacji domowej dla chorego zawsze wiąże się z koniecznością hospitalizacji. Bez względu na to, czy chodzi o wykonanie tracheostomii czy usunięcie rurki z ciała pacjenta i rozpoczęcie wentylowania go za pośrednictwem maski.
Lekarz, pielęgniarka i fizjoterapeuta – od momentu przekazania chorego, który będzie używał respiratora pod opieką bliskich – staną się regularnymi gośćmi w jego domu. Jaka jest minimalna częstotliwość wizyt, określona przez Narodowy Fundusz Zdrowia?
Objawy przewlekłej niewydolności oddechowej – bez względu na przyczynę – początkowo ujawniają się podczas snu. Wówczas chory nie może świadomie kontrolować częstotliwości ani głębokości oddechu.
W domowym leczeniu respiratorem stosuje się kilka ich typów masek: ustno-nosowe, nosowe i tak zwane ustniki. Czym się różnią? CZYTAJ ARTYKUŁ
Nie każdy chory, nawet jeśli bliscy są gotowi podjąć się wyzwania opieki, będzie mógł korzystać z respiratora w domu. Decyzję o tym, czy ta forma leczenia będzie w jego przypadku możliwa, podejmuje lekarz. Poprzedza ją analiza stanu pacjenta, wykonanie koniecznych badań, itp.
ARDS to zespół ostrej niewydolności oddechowej. Do ARDS może dojść w przebiegu różnych schorzeń, ale jeśli pacjent już na nie zapadnie to – mimo postępu medycyny – rokowania są trudne. Według różnych źródeł, ARDS kończy się śmiercią pacjenta w 30-45% przypadków.
Jak powinna wyglądać opieka nad pacjentem korzystającym z wentylacji domowej w dobie zagrożenia zarażeniem koronawirusem? Zdaniem specjalistów, na ten czas zasadne jest ograniczenie odwiedzin składanych pacjentowi przez personel medyczny, który zgodnie z dotychczas obowiązującymi zasadami bywał w jego domu regularnie.
„Podstępna choroba, która w końcu z ciała czyni więzienie” – tak o stwardnieniu zanikowym bocznym (SLA) zdarza się mówić chorym. Jej objawy są mało charakterystyczne i dość trudne do rozpoznania. Czasami jej pierwsze symptomy od postawienia prawidłowej diagnozy dzieli w najlepszym razie dobrych kilka miesięcy. CZYTAJ ARTYKUŁ
