- Należy unikać podejmowania niezaplanowanej intubacji i wentylacji inwazyjnej - zaznaczał dr Zbigniew Szkulmowski, kierownik Ośrodka Wentylacji Domowej w Bydgoszczy w swoim niedawnym wystąpieniu podczas konferencji poświęconej problemom pulmonologicznym pacjentów cierpiących na choroby nerwowo-mięśniowe/ fot. Monika Rydlewska
Tracheostomia i włączenie chorego do leczenia domowym respiratorem może przebiegać według dwóch scenariuszy. Albo ma charakter planowy, wynika z progresji choroby i jest uzgodnione z chorym, albo dzieje się w sposób nieplanowany. Która z tych dróg jest lepsza z perspektywy chorego, opowiada dr Zbigniew Szkulmowski z Ośrodka Wentylacji Domowej w Bydgoszczy.
Rurki tracheostomijne najczęściej wykonuje się z tworzywa sztucznego/ fot. Acme
Intubację, tracheotomię i tracheostomię łączy fakt, że wiążą się z wprowadzeniem rurki do tchawicy, aby udrożnić drogi oddechowe i umożliwić pacjentowi oddychanie. Z tego powodu zdarza się, że się je ze sobą myli lub też ich nazw używa się zamiennie. Nie do końca jednak oznaczają to samo.
Zazwyczaj wymienia się w pozycji leżącej, pacjent ma głowę lekko odchyloną do tyłu/ fot. Pixabay
Opiekowanie się w domu osobą przewlekle leczoną respiratorem z tracheostomią to proces złożony, na który składa się: wymiana rurki tracheostomijnej oraz tasiemki mocującej, a także zmiana opatrunku i dbanie o miejsce wokół tracheostomii. Dlaczego jest to ważne? Jak to się robi i czy to boli? To najczęstsze pytania, które zadają sobie pacjenci i opiekunowie.
W domu chorego używającego respiratora pielęgniarka staje się częstym gościem/ fot. Freepik
Chory, który wraz z respiratorem wraca ze szpitala, staje się pacjentem specjalnego podmiotu leczniczego. Opieka obejmuje między innymi wizyty pielęgniarki. Na czym będzie polegać jej praca?
Mówienie staje się możliwe, gdy chory używa rurki pozwalającej na dopływ powietrza do strun głosowych/fot. suvitas.com
Mówienie jest jedną z najważniejszych umiejętności człowieka. Pozwala komunikować potrzeby, zapewnia poczucie bezpieczeństwa i porozumienie z otoczeniem. Po zabiegu tracheostomii zdolność mówienia staje się ograniczona. Czy chory, który oddycha za pomocą rurki tracheostomijnej, trwale traci zdolność mówienia?
Współczesna technologia stwarza wiele możliwości komunikacji osobie po tracheostomii/ fot. Freepik
Potraficie sobie wyobrazić sytuację, gdy mimo chęci nie możecie się porozumieć z bliskimi? Nie możecie im opowiedzieć o tym co myślicie, czego potrzebujecie czy o lęku, który odczuwacie w związku z chorobą?
Mojej mamie od miesiąca bardzo bardzo brzydko “pachnie ” z rurki, mimo że jest czyszczona kilka razy dziennie (tydzień temu została wymieniona). Mama jest po radioterapii raka krtani. Byliśmy na badaniu kamerą. Nic nie widać. Jest za to opuchlizna i ten nieprzyjemny zapach. Co to może być?
- Łącznie przez kilkanaście lat mówiłam, będąc przez większość czasu na ciągłej wentylacji mechanicznej. To było dla mnie kluczowe, aby w szkole podstawowej, średniej i na początku studiów bez przeszkód się komunikować - opowiada Justyna Kędzia
Rurka tracheostomijna uniemożliwia swobodny dopływ powietrza do strun głosowych, dlatego jedna z największych obaw osób, u których wystąpiła konieczność zastosowania inwazyjnej metody leczenia respiratorem, dotyczy możliwości głośnego, wyraźnego mówienia. Istnieje kilka rozwiązań tego problemu. Oddychając 24 lata ze wsparciem respiratora, wypróbowałam większość z nich. Postanowiłam podzielić się swoimi spostrzeżeniami i odczuciami.
