Co zrobić, gdy choroba demencyjna powoduje, że podopieczny odmawia mycia? Na co zwrócić szczególną uwagę, aby kąpiel nie była udręką ani dla niego ani dla opiekuna?
„Chcę pójść do domu”, „chcę do mamy” – to zdanie, wypowiadane w rożnych wariantach jest dobrze znane osobom sprawującym opiekę nad podopiecznymi cierpiącymi na choroby demencyjne, w tym Chorobę Alzheimera. Dlaczego chorzy to mówią i jak właściwie reagować na ten komunikat?
Teepa Snow dostarcza opiekunom i osobom zawodowo związanym z opieką nad pacjentami z chorobami demencyjnymi wielu cennych wskazówek. Część z nich zebraliśmy w poniższym tekście.
Stres i niesamowite fizyczne obciążenie towarzyszą opiekunowi osoby bliskiej cierpiącej na demencję lub inną chorobę otępienną. Dzieje się tak z kilku powodów. O tym, co może zrobić dla siebie opiekun, opowiada psychiatra prof. Tadeusz Parnowski, prezes Polskiego Towarzystwa Psychogeriatrycznego, a także były kierownik II Kliniki Psychiatrycznej Instytutu Psychiatrii i Neurologii w rozmowie z Państwową Agencją Prasową.
Odchodzenie bliskich wskutek choroby wciąż jest w naszej kulturze tematem niewygodnym, niechętnie poruszanym w rozmowie. Jednak prędzej czy później raczej każdy z nas zetknie się z taką śmiercią. Warto wiedzieć, że według ekspertów jest co najmniej pięć warunków „dobrego umierania”. Spełniając je możemy pomóc naszym umierającym bliskim. CZYTAJ ARTYKUŁ
Sposobów na asystowanie podopiecznemu przy wstawaniu do balkonika czy przesiadaniu się na wózek jest wiele. Najprostsze w filmiku dla opiekunów rodzinnych osób o obniżonej sprawności pokazuje Hospicjum Palium.
Nieświadomość, niepewność, zaprzeczenie, bunt, agresja, targowanie się z losem, pogodzenie się z faktem bliskości śmierci – z jakimi emocjami u kresu życia mierzy się osoba nieuleczalnie chora?
Kamila Górniak – businesswoman, aktywistka, współzałożycielka Fundacji SMA, nominowana w plebiscycie Warszawianka Roku 2021. I mama 13-letniego Sebastiana chorego na rdzeniowy zanik mięśni (SMA), który odziedziczył po niej życiowy optymizm, pogodę ducha i żyłkę społecznika. Sebastian od czterech lat uczestniczy w badaniu klinicznym leku doustnego na SMA i dzięki leczeniu wciąż zdobywa nowe funkcje i umiejętności. „Staramy się traktować Sebastiana normalnie, bo wtedy i inni tak go będą traktować. Stawiamy na jego rozwój społeczny, na to, żeby rozwijał swoje zainteresowania i poznawał różnych ludzi, którzy będą mu towarzyszyć w życiu” – mówi Kamila.
Ostatnie trzy lata w historii pacjentów z SMA a także ich rodzin, to pasmo spektakularnych zmian w podejściu do diagnostyki i leczenia. Co się zmieniło?
Jakie argumenty znalazły się w stanowisku Rzecznika Praw Obywatelskich dla Trybunału Konstytucyjnego w sprawie skargi konstytucyjnej osoby pozbawionej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, bo nie zrezygnowała z pracy zarobkowej?
