Rozpoczęcie żywienia dojelitowego w warunkach domowych od chorego i bliskich wymaga zdobycia wiedzy i umiejętności/fot. Freepik
Czy zdobycie wiedzy i umiejętności związanych z domowym żywieniem dojelitowym są dla chorego lub jego opiekunów skomplikowane? I tak, i nie. Z jednej strony trzeba opanować przyswoić sporo informacji i wiele zasad bezpiecznego podawania diety, z drugiej – szkolenie przeprowadza lekarz i pielęgniarka, którzy na bieżąco wyjaśniają wszelkie wątpliwości.
Domowe żywienie dojelitowe prowadzi się pod nadzorem lekarza/ fot. Freepik
Dietę podawaną choremu w żywieniu dojelitowym dobiera się go do jego indywidualnych potrzeb, stanu zdrowia oraz rodzaju dostępu. Sprawdźcie, ile jest rodzajów diet i czym charakteryzuje się każdy z nich.
Niedożywienie komplikuje rokowania wielu schorzeń. fot. Pixabay
Niedożywienie w razie ciężkiej długotrwałej choroby oznacza, że opieka nad pacjentem staje się jeszcze trudniejsza: niedożywiony ma słabszą odporność, więc częściej zapada na infekcje, rany trudno się goją, pogarsza się współpraca z nim. Uniknięcie niedożywienia jest możliwe, a opiekun może odnieść z tego szereg korzyści. Na przykład więcej czasu.
Żywienie dojelitowe prowadzone w warunkach domowych wymaga współpracy chorego i jego opiekunów z zespołem przeszkolonych w tym zakresie specjalistów/ fot. Freepik
Wiedza, ale przede wszystkim umiejętności i doświadczenie powinny cechować personel medyczny wchodzący w skład domowego zespołu zajmującego się pacjentem korzystającym z domowego żywienia dojelitowego. Co muszą umieć i wiedzieć jego członkowie?
Wysunięcie cewnika gastrostomijnego zdarza się dość często/ fot. Pixabay
Wysunięcie cewnika gastrostomijnego to jedno z powszechniejszych powikłań gastrostomii w żywieniu dojelitowym. Czy jest groźne? Jak postępować, gdy do niego dojdzie?
U chorych na SMA często dochodzi do osłabienia mięśni gardła i przełyku/ fot. Freepik
Osłabienie gardła i przełyku, powszechne szczególnie w cięższych postaciach SMA (rdzeniowego zaniku mięśni) wymaga czasami od opiekunów albo zmiany konsystencji posiłków, albo sięgnięcie po alternatywne metody odżywiania. Czy jest się czego bać?
