Żywienie enteralne to wspólna nazwa dla dużej grupy metod odżywiania lub leczenia żywieniowego drogą przewodu pokarmowego. Na czym polega terapia żywieniowa w tej formie, tłumaczy Polskie Towarzystwo Żywienia Pozajelitowego, Dojelitowego i Metabolizmu Polspen.
Kilka tysięcy osób w Polsce korzysta z żywienia dojelitowego i pozajelitowego w warunkach domowych. Zdaniem specjalistów liczba pacjentów, którzy powinni korzystać z tych świadczeń, jest jednak wyższa.
Wiedza, ale przede wszystkim umiejętności i doświadczenie powinny cechować personel medyczny wchodzący w skład domowego zespołu zajmującego się pacjentem korzystającym z domowego żywienia dojelitowego. Co muszą umieć i wiedzieć jego członkowie?
Niedożywiony jest co drugi chory leżący, wymagający opieki długoterminowej. – Brakuje edukacji i wsparcia – alarmują specjaliści. Dlaczego tak się dzieje?
Osłabienie gardła i przełyku, powszechne szczególnie w cięższych postaciach SMA (rdzeniowego zaniku mięśni) wymaga czasami od opiekunów albo zmiany konsystencji posiłków, albo sięgnięcie po alternatywne metody odżywiania. Czy jest się czego bać?
Wysunięcie cewnika gastrostomijnego to jedno z powszechniejszych powikłań gastrostomii w żywieniu dojelitowym. Czy jest groźne? Jak postępować, gdy do niego dojdzie?
Czy zdobycie wiedzy i umiejętności związanych z domowym żywieniem dojelitowym są dla chorego lub jego opiekunów skomplikowane? I tak, i nie. Z jednej strony trzeba opanować przyswoić sporo informacji i wiele zasad bezpiecznego podawania diety, z drugiej – szkolenie przeprowadza lekarz i pielęgniarka, którzy na bieżąco wyjaśniają wszelkie wątpliwości.
Dietę podawaną choremu w żywieniu dojelitowym dobiera się go do jego indywidualnych potrzeb, stanu zdrowia oraz rodzaju dostępu. Sprawdźcie, ile jest rodzajów diet i czym charakteryzuje się każdy z nich.
Niedożywienie w razie ciężkiej długotrwałej choroby oznacza, że opieka nad pacjentem staje się jeszcze trudniejsza: niedożywiony ma słabszą odporność, więc częściej zapada na infekcje, rany trudno się goją, pogarsza się współpraca z nim. Uniknięcie niedożywienia jest możliwe, a opiekun może odnieść z tego szereg korzyści. Na przykład więcej czasu.
