Zespół ostrej niewydolności oddechowej – co to jest ARDS

ARDS to zespół ostrej niewydolności oddechowej. Do ARDS może dojść w przebiegu różnych schorzeń, ale jeśli pacjent już na nie zapadnie to – mimo postępu medycyny – rokowania  są trudne. Według różnych źródeł, ARDS kończy się śmiercią pacjenta w 30-45% przypadków.

ARDS czyli zespół ostrej niewydolności oddechowej

ARDS to skrót od angielskiego terminu od acute respiratory distress syndrome, w tłumaczeniu na język polski to zespół ostrej niewydolności oddechowej. Z fizjopatologicznego punktu widzenia ARDS to następstwo miejscowego lub uogólnionego procesu zapalnego.

Co dzieje się w ciele pacjenta? – W czasie owego procesu zapalnego dochodzi do zaburzeń szczelności błony pęcherzykowo-włośniczkowej w płucach. Wiąże się to z przenikaniem płynu z wnętrza naczyń krwionośnych do pęcherzyków płucnych – tłumaczy anestezjolog, kierownik Ośrodka Wentylacji Domowej Medycyny Specjalistycznej w Bydgoszczy dr Zbigniew Szkulmowski. Częściowo zalane zostają pęcherzyki płucne. W konsekwencji, przestają spełniać swoją rolę w procesie wymiany gazowej. Są niedostępne dla oddychania lub wentylacji mechanicznej (jeśli pacjent jest podłączony do respiratora).

Baby lung w zespole ostrej niewydolności oddechowej

W zespole ostrej niewydolności oddechowej zalanie części pęcherzyków płucnych powoduje zmniejszenie pojemności płuc (zalana część jest niedostępna wentylacji). Do oddychania pacjentowi zostają najczęściej górne, niezalane płynem, partie płuc. Ten stan określa się mianem baby lung czyli płucem noworodka.

– Baby lung to nazwa stanu pacjenta, w którym przy dużych objętościowo płucach dorosłego człowieka, do wentylacji pozostaje tylko taka „dziecięca” część – tłumaczy dr Zbigniew Szkulmowski. Ma to swoje konsekwencje między innymi w doborze parametrów stosowanych w leczeniu respiratorem pacjentów z ARDS (objętości i ciśnień).

Zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) dostrzeżono w 1967 roku

Pierwsze opisy zespołu ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) pojawiły się w 1967 roku. Autorzy donosili o grupie kilkunastu pacjentów, u których wystąpiły charakterystyczne objawy. W tym czasie śmiertelność wskutek ARDS sięgała nawet 80%. Objawy wspólne dla wszystkich pacjentów obejmowały:

• przyspieszony oddech
• niedotlenienie
• zmętnienia na obrazach RTG klatki piersiowej
• nierozciągliwość płuc.

Po publikacji od lekarzy z całego świata zaczęły przychodzić doniesienia o podobnych przypadkach. Szczególnie dużo zachorowań na ARDS odnotowano podczas wojny wietnamskiej. Powstał nawet termin płuco „Da Nang” (od nazwy miasta w Wietnamie). W kolejnych latach lekarze zaczęli zgłębiać temat, szukać przyczyn, opracowywać terapie ARDS.

Dziękujemy, że przeczytałaś/eś do końca nasz artykuł. Jeżeli Cię zainteresował, to bądź na bieżąco i dołącz do grona obserwujących nasze profile społecznościowe. Obserwuj Facebook, Obserwuj Instagram.