Gazometria tętnicza jest badaniem referencyjnym w diagnostyce niewydolności oddechowej. W ocenie kwalifikacyjnej do wentylacji długoterminowej ma jednak swoje ograniczenia.
Pandemia COVID-19 mocno skomplikowała sytuację w służbie zdrowia – między innymi kwalifikacje do leczenia domowym respiratorem pacjentów zmagających się z przewlekłą niewydolnością oddechową. O wyzwaniach świadczeniodawców wentylacji w dobie pandemii opowiada dr Robert Suchanke, anestezjolog, prezes Ogólnopolskiego Związku Świadczeniodawców Wentylacji Mechanicznej.
Przezskórne badanie ciśnienia parcjalnego jest powszechnie stosowane zarówno na etapie kwalifikacji chorego do wentylacji domowej, jak i potem – gdy ocenia się skuteczność prowadzonej wentylacji. Na czym polega i jakie ma ograniczenia?
Czy chory lub jego bliscy mogą zgłosić się sami do ośrodka wentylacji domowej, zajmującego się opieką nad pacjentami korzystającymi z domowego respiratora? Nic nie stoi na przeszkodzie, by samodzielnie zainicjować etap kwalifikacji do leczenia. Jeśli jej wyniki wskażą konieczność zastosowania domowego respiratora – chory zostanie włączony do leczenia.
Wiedza, ale przede wszystkim umiejętności i doświadczenie powinny cechować personel medyczny wchodzący w skład domowego zespołu zajmującego się pacjentem korzystającym z domowego żywienia dojelitowego. Co muszą umieć i wiedzieć jego członkowie?
Proste badania siły mięśni oddechowych pozwalają na ocenę nie tylko aktualnej efektywności wentylacyjnej chorego, ale także skuteczności eliminacji wydzieliny z dróg oddechowych, rezerw wentylacyjnych na wypadek na przykład infekcji czy ryzyka wystąpienia hipowentylacji nocnej.
