Jak przebiega kwalifikacja do domowego żywienia dojelitowego?
Zanim chory w warunkach domowych skorzysta z terapii żywieniowej, przechodzi procedurę kwalifikacyjną. W uproszczeniu, jej celem jest określenie, czy wymaga tej formy leczenia, uniknięcie jej stosowania w przypadkach, gdy chory powinien być odżywiany inną metodą oraz wówczas, gdy zagrożenia związane z terapią będą większe niż potencjalne korzyści płynące z jej zastosowania.
- Domowe żywienie dojelitowe – ocena warunków socjalnych
- Domowe żywienie dojelitowe – kwalifikacja zazwyczaj przebiega w szpitalu
- Wsparcie dla pacjenta
Specjaliści sprawdzający, czy konkretny chory może korzystać z żywienia dojelitowego zaczynają od ustalenia wskazań i potwierdzenia braku przeciwwskazań do tej formy leczenia. Lekarz przeprowadzający kwalifikację już na samym początku potwierdza również przynajmniej częściową wydolność układu pokarmowego chorego i możliwość uzyskania do niego dostępu. Analizowane są również aspekty etyczne agresywnej terapii żywieniowej.
Ocena warunków socjalnych
Część procedury kwalifikowania pacjenta do terapii żywienia dojelitowego polega na ustaleniu, czy będzie on mógł z niej bezpiecznie korzystać w warunkach domowych. Ocenia się to, czy pozwoli na to jego stan oraz warunki socjalne i rodzinne w jego domu. Nie bez znaczenia jest, czy pacjent lub jego opiekun będą w stanie posiąść konieczną wiedzę i umiejętności niezbędne przy prowadzeniu terapii żywienia dojelitowego w domu. Ma to duże znaczenie dla poczucia bezpieczeństwa zarówno chorego, jak i jego bliskich.
Kwalifikacja zazwyczaj przebiega w szpitalu
Na ogół kwalifikację przeprowadza się w warunkach hospitalizacji. Istnieje jednak możliwość przeprowadzenia jej w warunkach ambulatoryjnych, gdy chory ma aktualne badania i niedawno opuścił szpital. Procedurę przeprowadza lekarz prowadzący domowe żywienie dojelitowe. W większości przypadków jest ona stosunkowo prosta. Lekarz pochyla się nad wskazaniami i możliwościami żywienia dojelitowego oraz zastosowania ich w warunkach domowych. Zarówno chory, jak i opiekunowie dowiadują się o celu prowadzenia żywienia dojelitowego. Dowiadują się również o możliwych działaniach niepożądanych i skutkach zaniechania leczenia żywieniowego.
Konieczne jest również uzyskanie świadomej zgody chorego lub jego prawnego reprezentanta na leczenie. Zanim chory zostanie włączony do terapii, należy też wykonać szereg badań: laboratoryjnych, obrazowych (RTG) i zbadać stan odżywienia. Dietę dobiera się do pacjenta indywidualnie.
Specjaliści oceniają zapotrzebowanie białkowo-energetyczne, zapotrzebowanie na płyny oraz ewentualnie specjalne potrzeby żywieniowe chorego. Na tej podstawie, zapada decyzja o wyborze konkretnej diety przemysłowej. Określana jest też początkowa i szacunkowa docelowa podaż diety i wody. Dopiero wówczas lekarze wykonują dostęp do żywienia dojelitowego (na ogół w formie przetoki do żołądka, dwunastnicy lub jelita cienkiego).
W drodze do domu
Pacjent i opiekun otrzymują specjalistyczne wsparcie. Już na samym początku określa się plan monitorowania leczenia. Obejmuje on częstość wizyt domowych (wizyt w ośrodku), koniecznych badań laboratoryjnych, planuje się również badania obrazowe czy konsultacje specjalistyczne. Określa się również potrzeby dotyczące rehabilitacji, a także szkolenia chorego i opiekuna. Muszą oni poznać zagadnienia dotyczące teorii i praktyki żywienia dojelitowego oraz zasady współpracy z ośrodkiem. Istotne jest także, by wiedzieli, jak postępować w razie wystąpienia niepokojących objawów lub powikłań.
By chory mógł rozpocząć leczenie żywieniowe w domu jego stan kliniczny i metaboliczny musi być stabilny. Musi mieć też potwierdzoną tolerancję na żywienie dojelitowe i sprawnie działający dostęp do przewodu pokarmowego.
Dziękujemy, że przeczytałaś/eś do końca nasz artykuł. Jeżeli Cię zainteresował, to bądź na bieżąco i dołącz do grona obserwujących nasze profile społecznościowe. Obserwuj Facebook, Obserwuj Instagram.
